Ne yapacağımı bilmiyorumki içimde garip bir kıpırtı bir kuş çırpınıp duruyor işte kafesin içinden. Sanırım biraz tembelim yada asosyalleştim. Ne evi temizlemek, ne arkadaşlarımı aramak, ne de başka bir faaliyette bulunmak canım istemiyor, anneme gidip geliyorum arada ama hergün aynı şeyde olmazki. Gece başımı yastığa koyduğumda yarın için planlar yapıyorum, bir kursa gideyim, üniversite sınavına gireyim, işe gireyim vs... Ama sabah kalktığımda bir yılgınlık oluyor. Eşime sarıyorum nerdeydin, neden dışarıda çok duruyorsun, neden öyle yaptın, neden bu kişilerle iş yapıyorsun vs.
Evi temizlemek istiyorum gözümde büyüyor halbuki evde çocuğumda var temiz olması lazım ama içimdeki mutsuzluğu, karamsarlığı atamıyorum. Hayatın bir yerinden tutmalıyım ama nasıl içimdeki bu olumsuz düşüncelerle nasıl olacak.
Eşim beni sıkmıyor, kötü davranmıyor, bazen bazı yalanları (kızıyorum diye) olsada, saçma sapan kişilerle iş ortaklığı yapıp, elinde beş kuruşsuz kalıp, enayi yerine koyulsada eşim iyidir.
Ama ben değilim işte, sizler ne yapıyorsunuz yada bunu benden başka yaşayanlar oldumu. Kendi kendine sıkıntı edinenler, çözümünü bulabildinizmi. İçinizde herkeze karşı bir sinir patlaması oldumu, komşunuza, kardeşinize, yakın arkadaşınıza alınganlık yapıp üzülen... Yada bunlardan biri :(
seninle aynı sorunları paylaşıyoruz ama benden bir artın var. oda bir kursa gitme veya ünversite hayali kurman gibi. ben bunlarıda kuramıyorum. 2 çocuğum var. biri 3 yaşında biri 3 aylık. 3 aylık olan beni mahvetti. daha doğmadan erken doğum riski ile tedavi başladılar her tarafım kevgire döndü. zavallı kızım doğduğun günden beri çekiyor. 3.5 hafta erken doğdu. doğduğu gece kan şekeri düşmeye başladı. sarılığı ucu ucuna atlattım. prematüre diildi ama gören prematüremi diyodu. okaar miniikti. ilk ay kilosunu normal tuttum ama 1.ci aydan sonra kilo az aldı. bol bol süt var ama doymuyor. sürekli ağlıyor yanaklarından gözyaşları gidiyor elinden birşey gelmiyor. doymuyor. üzülüyosun birşey yapamıyosun. doktor süt ver diyo. tamam mübarek veriyorum doymuyor diyorum süt varsa doymamazlık diye birşey yok diyo ısrarla.üstüne bide kolik oldu. ne gündüz uyuyo ne gece. bende uyuyamıyorum. vertigom var. sinir sıkıntı uykusuzluk diğer çocuğun kıskanmaları eşimin evden kaçıp gitmeleri. onlarla beni yanlız bırakması kimsenin yardım etmemisi vs. daha bir sürü şey var. :( daha demin odalara şöyle bir baktım her yerde çamaşır ütülü ve ütülenmeyi bekleyen. oyuncak. büyük kızın ortalığa savrulmuş artıkları (defter, ıslak mendil, patik, yapışkanlı etiketleri) heryer heryerde...hiç bişi yapmak istemiyorum. hayattan bir amacım yokmuş gibi yaşıyorum.hiçbişi yapmak gelmiyo içimden. bir sürü internet sitesine bakıyorum akşama kadar. gözüme güzel olan yemek, kıyafet dikimi, ev dekorasyonu felan kopyalayıp saklıyorum yaparım die inanki yapamıyorum. isteğim yok. kayınvalidemle altlı üstlü oturuyoruz. ilk çocukda tartışma oldu aramızda 2.5 yıldır konuşmuyorum. görüşmüyorum. konuşmakta istemiyorum. kişiliği benim kafa yapıma uymuyor. sürekli ters düşüyoduk. ve karşındaki 45 yaşında bi insan olunca kafası basmıyo bazı şeyleri.anlamamakda direniyo. erkek çocuk delisi olduğundan oğlunu herkesten herşeyden kıskanıyo paylaşamıyor. beni gelini olarak kabullenmedi. neyse ben dahil apartman ve komşular kimseyle görüşmez kimseninde bana gelmesini istemez. çingenelik yapar olay çıkarır eşimi bana karşı doldurur üstüme salar. ama ben ofluyum. eşimide takmam anasınıda. kavga çıksada bi şekilde haklı çıkarırım kendimi üste çıkarım eşmide kendi tarafıma çekerim :) 2.5 yılın sonunda artık eşim anasını takmıyor. ama gel gelelim evimize hala kimse gelmiyo (etraftaki komşuları kastediyorum). nasıl bir edepsiz olduğunu bildiklerinden. ben gidiyodum komşulara arkamdan bi şekilde öğrenip gittiğimi hemen oğlunu arayıp ortalığı karıştırıyodu. niye gidiyosunuz niye görüşüyosunuz vs...artık bende gitmiyorum kimseye. anneme + alışverş merkezlerine + internet cafemiz var oraya gitmekten sıkıldım. arkadaşların yokmu dersen var 1 elin parmaklarını geçmez. burcumdan dolayı olsa gerek pek girişken biri diilim.neyse arkadaşların evi bana ters kalıyo. gelemeye kalksalar 3 vesaitte gelmeleri lazım. bu zamanda kimse 3 vesait parası vermeyede yanaşmıyo. 3 geliş 3 gidiş...ben 2 cocukla gidemiyorum :( dediğim gibi demin şöyle bi eve baktım bu benim yaşadığım alan olamaz dedim kendi kendime.. tembel,asosyal,bitkin,yılgın,yorgun, BİTMİŞ gibi hissettim. sonra tesadüfen siteni gördüm. yazını okudum. evet şekerim senin gibi insanlar var. hatta biraz daha senden fenaları var. halimize şükretmeliyiz. beterin beteri var. senin gene hayallerin var. bende oda yok. çocukları bırakıp bir işe giremem. evden bir şekilde iş yapamam. böle işte :) kendine iyi davran. benim gibi bitme. bu giden zaman bir daha gelmiycek.
YanıtlaSilSenin blogunu okuyunca kendim yazdim sandim bir an. Ayni sekildeki sorunlar bendede mevcut yapmak istedigim tek sey tatlilar yemekler vs. Geri kalan seninle ayni. Agresif oluyorum ve küçücük yavruma istediğim ilgi ve neseyi veremiyorum. Bunun çözümünü bilen varsa haber versin lütfen...
YanıtlaSil